Week 2: Een Ghanese start

De Kerk
Ik woon in een christelijk gezin en daarom was het zondag tijd om naar de kerk te gaan. Om 9 uur begon de dienst. Het was een of andere speciale dag waarbij de mensen van allerlei verschillende kerken samen kwamen. De dienst was buiten omdat er in de kerk niet genoeg plek was voor al die mensen. Er stonden allemaal rijen met stoelen en langzaamaan druppelden er allemaal mensen in prachtige kleren binnen. Het is hier gebruikelijk om je allermooiste jurk of pak aan te trekken als je naar de kerk gaat, ik herkende zelfs mijn eigen gastmoeder amper, zo chic zag ze eruit! Toen iedereen zat begon het koor te zingen. Ik had afrikaanse muziek verwacht en was daarom nogal verbaast toen ze erg klassiek (en eigenlijk zelfs een beetje vals) begonnen te zingen. Er werd een hoop gepraat en gepreekt en na een tijdje begon de collecte. Dit was het feest waar ik op zat te wachten! Uit de boksen kwam ghanese muziek en iedereen liep dansend en zingend naar voren om geld in de collectebak te doen. Het was echt onwijs leuk om dit een keer mee te maken. Na 3 uur was de dienst afgelopen.

De school
Deze week zouden we aan het werk gaan op ons project, dus in mijn geval op de Kidz Active school. De lessen zouden dinsdag beginnen dus zijn we maandag schoolbanken gaan verven. Het waren ijzeren, geroeste schoolbanken die we met een gele verf hebben opgeknapt. Dinsdag bleken de lessen toch nog niet te beginnen en dus zijn we verder gegaan met de banken. Vandaag kwamen wel alle kinderen al naar de school en werden we omringd met kinderen. Zodra ik de school inliep kwamen er al allemaal kinderen aan die mijn hand vastpakten om met me mee te lopen. Een van die meisjes heeft de hele week bij me gezeten, best schattig. Toen we woensdag op school aankwamen was het al bijna geen verrassing meer dat de lessen nog niet zouden starten en hebben we de banken afgemaakt. Het schooljaar begint hier duidelijk op zijn ghanees! Donderdag zouden dan echt de lessen starten en na uren te hebben gewacht op het schoolplein zijn we zelf de lokalen ingegaan om wat met de kinderen te zingen. De kinderen moesten namelijk wel de hele dag in hun lokaal zitten maar de leraren waren er niet… ik vond het een vreemd verhaal. Toen we vrijdag op school aankwamen werden de leerlingen opgeroepen en gingen per klas in een rij staan. Een docent sprak ze toe en elke klas zei een gebed op of zong een lied. Ook het nationale volkslied werd gezongen. Nadat elke klas (er zijn 6 klassen) aan de beurt was geweest begonnen er drie jongetje te trommelen en gingen de klassen een voor een naar hun lokaal. Het was een onwijs leuk gezicht om al die kinderen netjes in rijtjes te horen zingen en rennend naar hun lokaal te zien gaan. Toen alle kinderen in de lokalen zaten kregen we van onze begeleider een rondleiding door de klassen. Op de school zijn twee kleuterklassen, groep 1 tot en met 6 en de eerste en tweede klas van de middelbare school. Na de rondleiding heb ik besloten om in klas P3 les te gaan geven (dit is in Nederland ongeveer groep 5). De kinderen zijn rond de 10 jaar oud en kunnen al een beetje lezen en rekenen. Komende week gaan de lessen als het goed is echt beginnen dus ik ben onwijs benieuwd! Vrijdag waren er nog steeds maar twee leraren, en de verklaring hiervoor was dat sommige leraren moesten over komen uit Accra en dat het natuurlijk veel geregel is om te verhuizen. Ik denk dan: ze hebben al twee maanden vrij gehad en hadden het gewoon op tijd moeten regelen. Maar hier denken ze er niet zo over. Het is totaal geen probleem dat de leraren gewoon een week te laat met hun werk beginnen. Ik als Nederlander begrijp er helemaal niks van..

De trotro
Dit weekend zijn we op onze eerste trip geweest. Vrijdag middag na het werk zijn we met 8 vrijwilligers (allemaal meiden) naar het trotro station in Tamale gelopen. Hier werd ons meteen een trotro aangewezen die naar Techiman ging, en voor 16 cedi konden we mee. Trotro’s zijn een soort minibusjes die vertrekken als ze vol zijn. We zijn in de bus gaan zitten en moesten een uur wachten voordat hij vol zat. De bus stond vol in de zon en ik had geen raam dus het wachten was geen pretje, een sauna is er niks bij. Maar na een uur konden we dan echt vertrekken! In het bus zaten geloof ik 24 mensen. Er waren geloof ik vijf rijen van 4 stoelen naast elkaar. Zelfs in het pad waar je normaal gesproken loopt waren stoelen die uit konden klappen dus letterlijk het hele busje zat vol. In een bus waar we in Nederland 12 mensen mee vervoeren zaten nu dus 24 mensen. Het was lekker knus! Na 4 uur rijden kwamen we aan in Techiman waar we een taxi hebben gepakt naar Nkoranza, het plaatsje waar we verbleven.

Hand in Hand
We sliepen in de Hand in Hand community. Dit is een gemeenschap waar ongeveer 80 geestelijk gehandicapten wonen. De meeste van deze kinderen zijn door hun moeder te vondeling gelegd of zijn achtergelaten. Het was ontroerend om te zien dat er voor deze kinderen een plek bestond waar ze kunnen leven en gelukkig kunnen zijn. Er is een ontzettend groot stuk land waar huisjes staan voor verhuur (zoals onze slaapkamers), de slaapplekken van alle kinderen en allerlei andere ruimtes. Er is een zwembad waar de kinderen elke dag in kunnen badderen en er is een winkeltje. De gemeenschap wordt volledig betaald van donaties en sponsoren. Er is een winkeltje waar zelfgemaakte tassen, armbanden en sleutelhangers, etc. worden verkocht. Met de opbrengst van deze spullen wordt weer een deel van de gemeenschap betaald. Ik vind het echt onwijs knap hoe groot en succesvol dit project is geworden en heb echt ontzettend veel respect voor de begeleiders van de kinderen. De begeleiders wonen 24/7 bij de kinderen en staan dag en nacht voor elkaar. Een eigen leven hebben ze dus eigenlijk niet… je moet het maar kunnen! De kinderen hebben elke dag een vast schema waarbij ze elke ochtend om 7 uur beginnen met een uur rondwandelen. Zaterdag hebben wij meegelopen met deze kinderen. De rest van de dag zijn er allerlei andere activiteiten. Alles is zo gestructureerd dat je bijna niet meer gelooft dat dit project in Ghana staat. Het feit dat het is opgericht door een Nederlander verklaart dit misschien een beetje, want als er een ding is wat geestelijk gehandicapten nodig hebben is het structuur en regelmaat. Dit project is echt het bewijs dat als je echt iets wilt bereiken en mensen wil helpen, het altijd mogelijk is. Petje af!

Het Boabeng-Fiema monkey sanctuary en de Kintampo Watervallen
Zaterdag zijn we naar een bos gegaan waar Mona monkeys en de black en white colobus apen leven. In het nabijgelegen dorp hebben we bananen gekocht en als je de banaan stevig vast hield, kwamen de apen naar je toe en schilden de banaan in je hand! Sommige waren echter erg hebberig en voor je het wist was je je banaan kwijt haha.

Zondag zijn we naar de Kintampo watervallen geweest. Er was een kleine waterval en verderop was er een hele grote waterval. De natuur was ontzettend mooi! Onderaan de watervallen zijn we gaan ‘zwemmen’. Het was meer in het water liggen en jezelf tegenhouden om niet met de stroming meegetrokken te worden haha maar het was wel onwijs leuk om te doen. Als je in het water lag en omhoog keek zag je het geweld van de waterval op je afkomen.

Overig
Het eten ging deze week een stuk beter. Dinsdag hebben we patat gegeten met alle vrijwilligers in de lodge. O mijn god wat was dit lekker! (haha en dat al na een week.. je gaat het snel missen). Donderdag hebben we met de vrijwilligers lekker spaghetti gemaakt en op de trip hebben we ook heerlijk gegeten bij Hand in Hand. De dagen dat ik wel thuis bij mijn familie at was het eten ook een stuk lekkerder dan vorige week, dus daar ben ik erg blij mee. Ook gaat het contact met mijn gezin al iets makkelijker. Ik vind het nog steeds wel lastig om mee te doen met de gesprekken die gevoerd worden en vooral om dingen te vragen. Maar toen ik terug kwam van het weekend weg reageerden ze blij dus dat is een goed teken!