Week 1: de introductieweek

(een paar dagen vertraagd vanwege wat internetproblemen, maar hier is dan mijn blog van zaterdag)

Hier zit ik dan, in mijn tweepersoonsbed in Tamale. De eerste week in Ghana was een drukke week vol nieuwe ervaringen. Ik zal bij het begin beginnen.
Zaterdag 6 september stond ik om 12:15 op schiphol met mijn volgepakte koffer en backpack. Mijn familie was meegekomen om mij uit te zwaaien en na een toch wel verdrietig afscheid begon mijn reis. Na een fijne vlucht van 7 uur landde ik om 19:45 (lokale tijd, het is hier twee uur vroeger dan in Nederland) in Accra. Daar stonden de andere vrijwilligers en Toontje, bij wie ik zou verblijven, al op mij te wachten. De volgende dag stond in het teken van Accra. We zijn met een busje door Accra heen gereden en hebben daar 3 marktjes, het strand en een hotel met een zwembad bezocht. Overal waar we kwamen kwamen hele groepen kinderen op ons afrennen en poseerden voor de foto, het was echt onwijs schattig. Daarna hebben we in een restaurant gegeten en heb ik genoten van mijn patat met kip, want nu kon het nog! Maandag stond in het teken van de busreis naar Tamale. De meeste van ons wilden met de bus vanwege het uitzicht: je rijdt van zuid-Ghana naar noord-Ghana en je ziet dus een hoop is ons verteld. Helaas zat de ochtendbus al vol en vertrokken we dus pas om 16:30 richting Tamale. Omdat het al om 6 uur donker wordt hier hebben we helaas weinig van het landschap en de omgeving gezien. Misschien dat ik dan terug toch ook maar met de bus ga. Om half 5 ’s nachts kwamen we aan in Tamale, de stad die de komende maanden onze woonplaats zou worden. Dinsdag zijn we met Bash en Sylvester, onze ghanese begeleiders van de organisatie, op pad geweest. Bash heeft ons een soort rondleiding door het centrum van de stad gegeven en daarna zijn we even lekker wat gaan drinken. De avond sloten we af met een potje rumikub met een Ghanese vrouw van de organisatie, we hoeven Nederland nog niet te vergeten dus! Woensdag hebben we onze fietsen gekregen en zijn we naar het voetbalstadion geweest. Midden in een arme stad staat daar ineens een ontzettend modern en luxe voetbalstadion, het contrast is enorm. Na het stadion zijn we doorgefietst naar de nieuwe markt. In plaats van te gaan lopen bleven we fietsen tussen al de smalle straatjes, vele mensen en de plassen modder op de grond. Het leek wel een mountainbike tocht! Ik was dan ook dolblij toen we onze fiets mochten neerzetten en ik de tocht zonder vallen had overleefd haha, zelfs fietsen is hier een avontuur. De markt stond vol met parasols en onder elke parasol werd er eten verkocht. Pepers, tomaten en allerlei andere dingen waren hier te koop. De zon was nu fel gaan schijnen en voor het eerst voelden we dan echt de ghanese hitte: het zweet stroomde van je af. Na de nieuwe markt zijn we doorgefietst naar de oude markt. Dit waren eigenlijk allemaal winkeltjes met smalle straatjes ertussen. Hier werden behalve eten ook stoffen en kleding etc. verkocht. Alle vrouwen lopen hier in prachtige jurken! Alle kleuren zijn vertegenwoordigd en je wordt meteen vrolijk zodra je een vrouw ziet lopen. Het is hier gebruikelijk om stof op de markt te kopen en dan een jurk te laten maken bij een naaister, dat ga ik dan ook zeker een keer doen! Na de lunch zijn we naar de compounds gegaan. Dit zijn ronde of vierkante hutjes van klei, die meestal in een cirkel staan. Elke familie heeft zijn eigen cirkel met compounds. De ronde compounds zijn voor de vrouwen en de vierkante voor de mannen. We zijn hier naar de chief geweest, want van elke nieuwe inwoner wordt verwacht dat hij of zij de chief begroet. We moesten onze schoenen uitdoen en liepen toen een ronde compound in waar alleen een soort verhoging was met daarop een oude, dunne man. We moesten knielen en een zin opzeggen, die eindigde met een aantal keer Nááá, wat goed betekend in het Dagbali. De chief mocht niet rechtstreeks met ons praten, dus praatte hij tegen Sylvester, die het vervolgens tegen ons herhaalde. We moesten allemaal 2 cedi (ongeveer 22 eurocent) aan de chief en zijn twee vrouwen geven, en waren toen klaar. Het was allemaal erg spannend want de chief wordt als zeer belangrijk beschouwd in Ghana. Ten slotte zijn we bij de compound van de familie van Sylvester Fufu gaan eten. Dit is een soort aardappelpuree met een sausje, en je eet dit met je handen. De smaak was goed alleen de substantie van de puree was een beetje vreemd. Dit was het eerste echte Ghanese gerecht dat we gegeten hebben.
Donderdag kregen we ’s ochtends na het ontbijt Djembé-les. Een ghanese man met dreadlocks was onze leraar, echt een hippie haha. Hij vond alles wat we deden zo knap en was zo trots op ons, wat de les erg leuk maakte. ’s Middags zouden we gaan zwemmen maar helaas bleek het zwembad gesloten en dus ben ik in het kantoor van de organisatie gebleven en heb ik wat gelezen. Op donderdag koken de vrijwilligers zelf en op het menu stond dan ook spaghetti: heerlijk na een week vooral rijst te hebben gegeten!
Vrijdag was de laatste dag van onze introductieweek. Het plan was om ’s ochtends op de Kidz Active school, de basisschool waar ik ga werken, te gaan verven. De school gaat dinsdag namelijk pas open dus daar was nu mooi even de tijd voor. We zaten allemaal stipt om 8 uur klaar voor het ontbijt toen het regende. En ja, als het regent staat in Ghana alles stil. Het verven ging dus niet door en we hebben tot 3 uur ’s middags zitten wachten bij de lodge. Haha, zouden we in Nederland eens moeten proberen om niet naar ons werk of andere afspraken te gaan als het regent! Om 3 uur werden we naar ons gastgezin gebracht: dit vond ik echt onwijs spannend. Wat voor gezin zou het zijn? Zouden ze mij aardig vinden? En in wat voor huis kom ik terecht? Het huis waar ik slaap is van George, de vader van het gezin. Zijn vrouw heet iets van comfort (of nouja, zo noem ik haar maar, is lekker makkelijk te onthouden) en ze hebben geloof ik drie kinderen. Er wonen hier zo veel neefje en nichtjes ook dat ik eerlijk gezegd nog steeds niet weet wie nou bij wie hoort en hoeveel mensen er daadwerkelijk wonen. Ik heb een zus van 24 genaamd Mariam, die erg goed Engels spreekt en die ook veel met mij heeft gepraat. Ze is student communicatie en blijkt op de campus te wonen. Helaas zal ik haar dus vanaf maandag niet zo veel zien. Ook de vader George is een sympathieke man met wie je leuk kan praten. De moeder en de andere kinderen hebben nog niet veel gezegd, dus hopelijk komt dat later nog. Mijn kamer is ongeveer 10 vierkante meter groot. Er staat een tweepersoonsbed, een tafeltje en een stoel in, en aan de wand hangt een boekenplank. Het is een knus kamertje met een ventilator, licht en stroom, dus ik ben heel tevreden. Waar ik het meest blij mee was, was de wc die ook gewoon doorspoelt. Hier in Ghana was ik nog maar weinig wc’s tegen gekomen die 1: een wc-pot hadden (vaak was het gewoon een stenen vloertje) en 2: konden doorspoelen. Dus ik ben blij! Ik heb ook gewoon een douche waar water uitkomt, al is dit water wel ijskoud. Maar ook dat went. Verder is er een woonkamer met een aantal banken, een betegelde vloer en een tv. Zo primitief is het allemaal niet meer in Ghana blijkt. Mijn eerste maaltijd in dit gezin bestond uit rijst, een soort tomatensaus en sla. In Ghana wordt erg pittig gekookt, dus daar moet ik nog even aan wennen dus heb ik alleen de rijst gegeten en heb ik de saus laten liggen. Vlak voordat ik ging slapen heb ik een cadeautje uitgepakt die ik mee had gekregen voor in Ghana. Toen ik het open maakte zag ik dat er allemaal brieven van vrienden en familie in zaten. Ik was ontzettend ontroerd en voelde me ontzettend geliefd, dus de mensen die hieraan mee hebben gewerkt: onwijs bedankt! Ik ga proberen ze te bewaren en er elke week 1 te openen, eens kijken of ik daar geduldig genoeg voor ben haha. Zaterdag (vandaag) heb ik om 7 uur ontbeten en ben daarna een beetje gaan lezen en skypen. De familie had geen plannen voor me dus ik mocht zelf weten wat ik ging doen. Een van de andere vrijwilligers zat ook alleen in haar gastgezin, dus zijn wij samen even de stad in te gaan om wat boodschappen te doen. Ik verbaas me erover wat je hier allemaal kan kopen: coca cola, digestive koekjes en allerlei andere ‘luxe’ producten! En ik maar denken dat ik hier waarschijnlijk niets van die dingen kon kopen. Als avondeten stond vandaag weer fufu op het menu.
Dit was dan mijn eerste week! De dingen die me het meest zijn bijgebleven zijn de kinderen die op straat naar je toe rennen en dolblij zijn als ze blanken zien, de geiten die als katten overal op straat lopen, de mannen die vragen wie van ons ze mogen trouwen en de prachtig geklede vrouwen die met de meest zware dingen op hun hoofd over straat lopen. Hoe ze het doen snap ik nog steeds niet, want soms hebben ze meters hoge stapels manden of dozen op hun hoofd. Het is en blijft een bijzonder en prachtig gezicht. Hetgene waar ik nog het meeste aan moet wennen is het eten: elke dag is het weer afwachten of het lekker zal zijn. En omdat ik de vrouwen in het huis niet wil beledigen ben ik altijd weer blij als ik het in ieder geval een beetje lust, zodat ik niet alles hoef te laten staan. Ik vind het ook wel lastig dat het gezin vooral in het Dagbali met elkaar praat, waardoor ik niet mee kan doen in de meeste gesprekken. Ik verwacht echter wel dat dat vanzelf beter gaat en ik me vanzelf meer thuis ga voelen in het gezin. We gaan het zien!