Week 3: De cultuurshock

De school
Toen ik deze week op school aankwam bleken er iets meer leraren te zijn. Deze leraren gaven helaas allemaal aan de bovenbouw les, en mijn klas zat dus nog steeds zonder leraar. Van onze begeleider kregen we te horen dat de leraren elk moment konden komen en dus hoopte ik elke dag opnieuw dat de leraar van mijn klas er zou zijn. Helaas was dit de hele week niet het geval. De eerste dag had een van de andere leraren een lijstje met materialen op het bord gezet die de kinderen over moesten schrijven en aan hun ouders moesten geven zodat de ouders de spullen konden kopen. Ik wilde de woorden een voor een met ze doornemen en spellen maar de kinderen waren zo enthousiast dat ze telkens naar het bord kwamen om te vragen wat er op een andere regel stond. Het ging dus lekker chaotisch maar uiteindelijk hebben alle kinderen het lijstje opgeschreven en kwamen ze heel lief vragen of ik het wilde komen nakijken. Daarna ben ik papier en kleurpotloden gaan halen en hebben de kinderen gekleurd. En toen was het 10 uur ’s ochtends… Dat was het probleem van de week: hoe moest ik 35 kinderen van 8 tot half 2 vermaken? Ik heb met de kinderen warming-up spelletjes gedaan, trappetjes van vouwstrookjes gemaakt, twister gespeeld, en ze elke dag laten kleuren en voetballen. De uren hierna kropen voorbij, omdat zowel ik als de kinderen niet meer wisten wat we konden gaan doen. Woensdag had ik op school dan ook last van de bekende ‘cultuurshock’. De kinderen waren aan het kleuren en kwamen vol trots allemaal hun tekening aan mij laten zien. Als ik dan zei dat ik het mooi vond begonnen ze meteen te stralen. Ik kreeg het gevoel dat de kinderen thuis nooit een complimentje krijgen en dat raakte me heel diep. Ik begon te snappen waarom op straat alle kinderen blij roepen als ze een blanke zien: wij geven ze complimentjes en aandacht en wij zouden ze nooit slaan. Op school heb ik een aantal keer een leraar gezien die de kinderen met een stok of pen sloeg als ze niet braaf en stil op hun plek zaten. Al 1,5 week hadden 4 klassen geen leraar maar er werd wel van de kinderen verwacht dat ze de hele dag braaf in hun lokaal bleven zitten, zonder leraar. Uit verveling begonnen ook de kinderen elkaar te slaan.. en ik kan ze geen ongelijk geven. Er wordt hier totaal niet vanuit het kind gedacht: wat heeft dit kind nodig of hoe moet dit voor de kinderen zijn? De leraren mogen twee weken te laat met werk beginnen maar de kinderen moeten braaf op school wachten.. Nu ik dit zo opschrijf word ik er weer boos om. Het zijn zulke lieve kinderen. Zelfs de pestkoppen van de klas zie je veranderen bij een complimentje. Als de kinderen met die lieve oogjes naar je kijken smelt je gewoon. Omdat ik niks aan de volwassenen hier kan veranderen heb ik de rest van de dagen mijn best gedaan om het zo leuk mogelijk voor de kinderen te maken, en ik werd hier ruimschoots voor beloond. Elke dag als ik op school aankwam kwamen de kinderen van mijn klas op me afrennen om me te halen: kom naar de klas mevrouw, kom! De controlfreak in mij heb ik losgelaten en ik heb de kinderen lekker hun gang laten gaan. Overal lagen papiertjes, kleurpotloden en vouwstrookjes maar de kinderen hadden het naar hun zin. En na afloop ruimden de kinderen ook alles netjes op, zonder dat ik erom hoefden te vragen. De kinderen voelen al echt als ‘mijn kinderen’ en ik verheug me er op om zo vaak mogelijk die blije gezichtjes van ze te zien.

Het weekend
Dit weekend hebben we een trip gemaakt waarbij we bijna het hele land door zijn gegaan. Vrijdag zijn we samen met een van onze begeleiders en een chauffeur met een busje naar Nkwanta gereden. Deze hele rit was off-road en we hebben onderweg dan ook twee lekker banden gehad. Zaterdag zijn we doorgereden naar Hohoe waar we de Wli Falls zijn gegaan. Na een wandeling van 3 kwartier door een prachtig stuk bos kwamen we aan bij de waterval. Vorige week waren we naar de Kintampo watervallen geweest maar die waren niks vergeleken bij deze waterval. Ik stond met open mond te kijken. Een paar honderd meter hoge waterval kwam naar beneden zetten, en aan de voet van de waterval spatte het water omhoog. In dit omhoog spattende water was een regenboog te zien. Als je op 100 meter afstand stond werd je gewoon nat, met zoveel kracht kwam het water naar beneden. We hebben snel onze bikini aangetrokken en zijn de het water ingelopen. Hoe dichter je bij de waterval kwam, hoe harder de spetters op je af kwamen en op een gegeven moment deed het gewoon pijn! Je werd volledig overspoeld door de waterval en als je met je gezicht naar de waterval ging staan en je ogen dicht deed voelde het alsof de waterval alles van je afspoelde. Alle frustraties en moeilijkheden van de dagen spoelden letterlijk van me af. Dit was een heel bijzondere ervaring!

De volgende dag zijn we met het busje doorgereden naar de Afadjato berg. Via een pad van stenen, takken en zand hebben we deze 885 meter hoge berg beklommen. Wat een tocht! Het pad was soms zo slecht dat je gewoon niet wist waar je je voeten moest zetten. Het pad liep door een oerwoud (oke officieel moet ik het bushbush noemen omdat er geen wilde dieren leven, maar het leek wel een oerwoud!) en om je heen zag je dan ook alleen maar bomen, planten en insecten. Toen we bovenkwamen waren we van top tot teen doorweekt maar dit vergaten we al snel. Boven op de berg had je een panorama uitzicht over de omgeving. Dit was echt ongelooflijk mooi! Kilometers bomen, bergen en af en toe een klein dorpje waren te zien. Ook de Wli waterval was vanaf deze berg te zien. Hoe groot en indrukwekkend de waterval de dag ervoor was, hoe klein en onschuldig hij nu van een afstand leek. De tocht naar beneden vond ik een grotere uitdaging dan naar boven, omdat ik vaak weggleed op het pad en ik het soms best eng vond. Uiteindelijk zijn we allemaal weer heelhuids beneden aangekomen.

Hierna zijn we naar het Tafi Atome monkey sanctuary geweest. Hier leefden mona monkeys. Vorige week hebben we deze aapjes ook gezien alleen waren de apen hier heel anders. De apen sprongen hier zo op je arm vanuit de bomen als je een banaan vast had. Vorige week kwamen de apen alleen heel voorzichtig de banaan halen. Het was heel leuk om al die apen rond te zien slingeren en iedereen heeft een aap op zijn arm gehad.

Aan het einde van de middag zijn we met de pond het Volta Lake overgestoken. De volgende dag zijn we naar een soort deltawerk geweest waar een groot deel van de elektriciteit van Ghana wordt opgewekt (ik weet niet meer hoe het daar heette) en daarna zijn we via Kumasi terug naar Tamale gegaan waar we na een rit van 15 uur midden in de nacht aankwamen.